நிழலும் நிஜமும்...

சாயங்கால நேரம், வெட்டவெளி மைதானம், Commando படையின் தலைவனான மேஜர் விக்ரமன் தன்னந்தனியாக தீவிரவாதிகளுடன் ஒரு Encounter நடத்திக்கொண்டிருந்தார். தீவிரவாதிகளின் AK-47 இல் இருந்து பறக்கும் தோட்டாக்களில் இருந்து தப்பித்து, தனது துப்பாக்கியால் தீவிரவாதிகளை பதம் பார்த்துக்கொண்டிருந்தார். நாற்பது வயதை தாண்டி, சற்றே தொப்பையுடன் இருந்த அவர், தாக்க வந்த தீவிரவாதிகளுடன் ஆக்ரோஷத்துடன் சண்டை போட்டுக்கொண்டிருந்தார். அவரது வீரம், தைரியம், சாமர்த்தியம் எல்லாமே அங்கு நடந்த அந்த காட்சியில் தெரிந்தது. அவர் பறந்து பறந்து எதிரிகளை தாக்கியதை பார்த்தால் யாருமே மூக்கில் விரல் வைத்து விடுவார்கள்.

இருபது நிமிட போராட்டத்தின் முடிவில் பத்துக்கும் மேற்பட்ட தீவிரவாதிகளின் உடல் மைதானத்தின் பல இடங்களிலாக சலனமற்று கிடந்தது. நம் மேஜரின் கருப்பு சட்டை கொஞ்சம் அழுக்கு ஆகி இருந்தது, பெரிய காயங்கள் ஒன்றும் அவர் உடம்பில் தெரியவில்லை. சுற்றும் பார்த்த அவர் முகத்தில் ஒரு புயலுக்கு பின் இருக்கும் அமைதி தெரிந்தது. ஒரு Military Officer-க்கே ஆன கம்பீரத்துடன் அவர் பேச ஆரம்பித்தார். நாடு, வீடு, தீவிரவாதம், சமாதானம், யுத்தம், மதம், அரசியல் இப்படி அனைத்தையும் Cover செய்து ஒரு முழு நீள Cinema Style Lecture-ஐ கொடுத்து முடித்தார். மெல்ல Crane உயர, Camera அந்த மைதானத்தையும் அதற்க்கு நடுவில் நின்று பேசி முடித்து நடக்க ஆரம்பித்த மேஜர்-ஐயும் Top View-வில் படம் எடுத்து.

"Cut It..." "Super Shot Sir....அசத்திட்டிங்க....Chance-ஏ இல்ல...!!!!" இயக்குனர் தனது Mic மூலம் ஹீரோவை பாராட்டினார். புன்சிரிப்புடன் தன் நாற்காலியில் வந்து அமர்ந்தார் 'தேசப்பற்று நாயகன்' விக்ராந்த். "என்ன சார் பெரிய பிரமாதம்....பிடிச்ச விஷயத்தையே Camera முன்னாடியும் செய்ய, கொடுத்து வச்சிருக்கணும்....தேசபக்தி-ங்கறது என் ரத்தத்துல ஊறியது சார்....அதையே தான் நான் திரையில சொல்லறேன்..." "இல்ல சார்....நீங்க எவ்வளவு பிரமாதமா இந்த மாதிரி characters பண்ணுறீங்க தெரியுமா....உண்மையான Military Commandos கூட உங்களோட Body Language-அ பாத்து படிக்கணும்...." "சார்....நீங்க என்ன ரொம்பவே புகழ்ரீங்க-ன்னு நெனைக்குறேன்..." பேசிக்கொண்டே தனது Secretary பற்ற வைத்து கொடுத்த Davidoff Cigarette-ஐ புகைக்க ஆரம்பித்தார். "சார் நீங்க அடுத்த Scene-க்கு Ready ஆயிட்டு இருங்க, நான் போயி அந்த Associatte கிட்ட அடுத்த Scene-க்கு Arrangements பண்ண சொல்லிட்டு வரேன்...." என்று சொல்லிவிட்டு Director விலகி சென்றார்.

Director விலகியதும் தனது Cellphone-இல் யாருக்கோ Call செய்தார் விக்ராந்த், மரியாதையுடன் எழுந்து நின்று குரலை சற்று தாழ்த்திக்கொண்டு பேச ஆரம்பித்தார், கையால் Sceretary-ஐ போ என்று ஜாடை காட்டினார்.

"வணக்கம் பாய்...."
"நம்ம படம் Shooting Spot-ல இருந்து தான் பாய் பேசுறேன்...."
"நல்லா போயிட்டு இருக்கு பாய்....எல்லாம் உங்க தயவு....பேருக்கு நான் Produce பண்ணறேன்....எல்லாம் உங்க பணம் தான பாய்...."
"ஆமா பாய்...இதுலயும் Military Officer Role தான்....இப்ப தான் பத்து பன்னெண்டு பேர சுட்டு போட்டேன்....", லேசாக சிரித்தார்.
"சரி பாய்....நம்ம பசங்க எல்லாம் எப்படி இருக்காங்க....Problem ஒண்ணும் இல்லல்ல..."
"Hello...Hello...விக்ராந்த் Sir-ங்களா....Sir நான் உங்களோட Fan Sir....என் பேரு..." என்று யாரோ இடையே பேச Tension ஆனார் விக்ராந்த்.
"Shit Cross talk-நு நெனைக்குறேன்....நாய்களுக்கு எப்படித்தான் Number கெடைக்குதோ தெரியல....அதோட இந்த Cross talk வேற...அந்த Phone Company-காரன முதல்-ல சுடனும்...."
"சரி பாய்....நான் Shooting முடிஞ்சப்பறம் பேசுறேன்....சலாம் பாய்...."

இதேநேரம் Associate-இடம் பேசிக்கொண்டிருந்த Director விக்ராந்தை புகழ்ந்து தள்ளிக்கொண்டிருந்தார்,

"எவ்வளவு நல்ல மனுஷன்யா....இந்த வயசுலயும் என்ன Dedication....Dialogue-ல எல்லாம் என்ன ஒரு fire....இவர பத்தியும் தப்பா பேசுறாங்க யா....எப்படித்தான் அப்படி பேச தோணுதோ....தங்கமான மனுஷன் யா....நாட்டுக்காகையும் எவ்வளவு பண்ணறார்....Kargil யுத்தம், Tsunami-நு என்ன விஷயம் வந்தாலும் சும்மா அள்ளி கொடுக்குறார் யா...."

நேரம் ஆறு மணியை தாண்டியிருக்கும் "Packup" சொன்னார் Director. தனது Audi SUV-இல் புறப்பட தயாராயிருந்த விக்ராந்திடம் சென்றார் Director.

"சார் அந்த Airport Fight Scene நாளைக்கே எடுத்துரலாம்....நான் நம்ம Minister-அ பிடிச்சு அதுக்கு Permission வாங்கிட்டேன்....நாதாரி, இந்த தடவ ரொம்ப அலையை விட்டுட்டான்....காசும் கொஞ்சம் அதிகமாவே வாங்கிட்டான்...." என்று சொன்ன Director-க்கு ஆறுதல் சொன்னார் விக்ராந்த், "ஹ்ம்ம்....என்ன பண்ண சார், எல்லாம் plan பண்ண மாதிரியே நடக்கணும்-ணா அப்படி இப்படி கொஞ்சம் செலவு ஆவ தான் செய்யும்...ஒண்ணும் இல்லன்னாலும் நம்ம படத்தோட Highlight-ல அந்த Airport sequence....பரவாயில்ல விட்டுருங்க...". "ஆமா சார் அதுவும் Correct தான்....கொஞ்சம் செலவானா என்ன...நம்ம Airport-ஓட எந்த முக்குலையும் Shoot பண்ண Permission கெடச்சிருச்சு....சும்மா அசத்தீரலாம்ல....இதுவர எவனும் காட்டாத மாதிரி, எவனுமே இனிமேலும் காட்ட முடியாத மாதிரி ஒரு Chase and Fight Sequence வச்சிரலாம்...." "ஆமா...ஆமா....கண்டிப்பா...." என்று சொல்லிக்கொண்டே வண்டியை கிளப்பி பறந்தார் விக்ராந்த்.

"பாருய்யா.... படம் perfect-ஆ வரணும், செலவெல்லாம் பரவாயில்லன்னு சொல்லறார் பாரு....அவரு தான்யா உண்மையான Hero...." பெருமையாக சொல்லிக்கொண்டார் Director.

இதேநேரம், ECR-இல் உள்ள தனது பண்ணைவீட்டை நோக்கி பறந்து கொண்டிருந்த விக்ராந்தின் Cellphone-இல் இருந்து பாய்க்கு மீண்டும் Call சென்றது.

"பாய்....நாளைக்கு நம்ம பசங்க ரெண்டு பேர அனுப்பி வைங்க...நம்ம Airport Operation-க்கு Detailed-ஆ Plan பண்ண Airport-அ நல்ல படிக்கணும்-நு சொன்னீங்கல்ல....நாளைக்கு நம்ம படம் Shooting Airport-ல தான் நடக்குது....நீங்க பசங்கள அனுப்பினீங்கண்ணா, Personal Makeup man, Hair Designer-நு ஏதாவது சொல்லி என்கூடையே வச்சிக்குறேன்....அந்த லூசுப்பய Director, Airport full-ஆ Shoot பண்ண Permission வாங்கியிருக்கான்....நம்ம வேல simple-ஆ முடிச்சுரலாம்....Easy-யா ஒரு Detailed Map-ஏ போட்டுறலாம்...."

"ஆங்....அப்புறம் பாய்....அந்த Pakistan பசங்கள அனுப்பீராதீங்க....தமிழ் பேச தெரிஞ்சவங்களா, நம்ம ஊரு பசங்கள மாதிரி உள்ள ரெண்டு பேர பாத்து அனுப்புங்க....அப்படியே அவங்க கிட்ட ஆளுக்கு ரெண்டு "பெரிய" Suitcase-உம் கொடுத்து அனுப்பி வச்சிருங்க பாய்...."

"Thanks பாய்....சலாம் பாய்...."

ஒரு விசித்திரமான புன்னகையுடன் Phone-ஐ Cut செய்த விக்ராந்த, தானே ஒரு Davidoff Cigarette-ஐ பற்றவைத்து புகைத்தார். திறந்திருந்த Car ஜன்னல் வழியாக வெளியே சென்ற புகை காற்றோடு காற்றாக கலந்தது...அவர்களுக்குள் நடந்த பேச்சை போலவே...!!!